Loading...
Alt

Zortea izan dut naturarekin etengabeko harremanean dagoen auzo txiki batean jaio eta hazi naizelako. Beti izan ditut maitasunez gogoan naturaren bitartez bizitzarekin kontaktuan egoteko hainbeste esperientzia. Txikitatik, aitarekin eta anai-arrebekin mendi ibilaldietan, etxetik atera eta han bertan, frutaren oparia genuen (sagarrak, udareak, intxaurrak, gaztainak, marrubiak eta basa-masustak...) esperientzia eta haiek aurkitzearen poza. Gogoan ditut lehen urteak, beti naturarekin, bizitzarekin kontaktuan. Animaliak (txakurra, katua, txoriak) Orduan, jakina, gozatu besterik ez nuen egiten. Gaur aitortzen dut nire bizitza osoan Aitaren bizi-hatsa oparitzen zitzaidala eta bide lagun egiten.

Komunitatea ezagutu berritan, Azkarateko herria ezagutu nuen, non komunitateak erdi abandonatutako apaizetxearen ardura hartu zuen. Harrezkero, zenbat erretiro, topaketa, ikastaro, jende gazteagoarekin izandako bizikidetza, niretzat sustraituta egon ziren enblematiko bihurtu zen leku batean. Naturaren isiltasun adierazgarrian Misterioaren presentzia estaliaren handitasunarekin topo egiteak, inguratzen nauen (gaituen) neurrigabetasuna, bizitzaren sorrera den neurrigabetasuna, beti bere bizi-egitasmoari laguntzera deitu nauena, nire fedean eta nire barne-bizitzan natura eta leku hura erreferentzia bihurtzen joan ziren

Zenbat isilune, batzuetan erraza, beste batzuetan mingarria, beti bere misterio maitekorraz inguratua eta lagundua sentituz.

Gogoan dut uda ikaragarri bateko lehortea. Nola pagoek beren hostoak sakrifikatu eta lehortu behar izan zituzten uda hasieran, bizirik irauteko. Uda udazkena bihurtu zitzaien. Lezio handi bat, batzuetan bizitzeko lehen hain beharrezko iruditzen zitzaizkigun gauza batzuk sakrifikatu behar direla. Agian irudi bat, zenbat denbora honetan utzi beharko genukeen joaten gure mundua salbatzeko, hainbeste kontsumituta suntsitzen ez jarraitzeko.

Niretzat ere ikasgai bat da, alegia, Aitaren deiaz geroztik bizi-proiektu bat bete-betean bizitzeko, errealitate berez positiboei uko egiteko prest egon behar dugula, egoera jakin batean, proiektu horri eusteko edo jarraitzeko, oztopo bihurtu daitezkelako.

Horregatik, zaila eta mingarria egiten zait egiaztatzea zenbat kostatzen zaigun ohiturak aldatzea — baita niri ere — gure munduak biziaren iturri eta aukera gisa bizirauteko zenbat behar duen, batez ere herri xumeentzat eta leku pobretuenentzat.

 

 

Yo he tenido la suerte de haber nacido y crecido en un pequeño barrio en contacto permanente con la naturaleza. Siempre he recordado con cariño tantas experiencias de contacto con la vida en la naturaleza. Desde niño en los paseos por el monte con el aita y mis hermanos, la experiencia de salir de casa y allí mismo teníamos el regalo de la fruta (manzanas, peras, nueces, castañas, fresas y moras silvestres..) y la alegría de encontrarlas. Recuerdo mis primeros años siempre en contacto con la naturaleza, con la vida. Animales (perro, gato, pájaros…) Entonces por supuesto simplemente lo disfrutaba. Hoy reconozco que en toda mi vida, el aliento vital del Padre se me estaba regalando y haciéndose compañero de vida.

Recién conocida la comunidad, conocí también el pueblo de Azkarate, en el que la comunidad se hizo cargo de la casa cural semiabandonada. Desde entonces, cuántos retiros, encuentros, cursillos, convivencias con gente más joven… estuvieron enraizados en un lugar que se fue haciendo emblemático para mí. El encuentro en el silencio elocuente de la naturaleza con la grandiosidad de la presencia velada del Misterio, la inmensidad que me (nos) envuelve, inmensidad generadora de vida y que siempre me ha llamado a colaborar con su proyecto de vida, fue haciendo de la naturaleza y de aquel lugar una referencia en mi fe y mi vida interior.

Cuantos ratos de silencio, a veces fácil, a veces doloroso, sintiéndome acompañado siempre, envuelto por su misterio amoroso.

Recuerdo un verano de enorme sequía, cómo las hayas tuvieron que sacrificar y secar sus hojas al comienzo del verano, para poder sobrevivir. El verano se convirtió para ellas en otoño. Una gran lección de que a veces para vivir es necesario sacrificar algunas cosas que antes nos parecían tan necesarias. Quizá una imagen de cuanto tendríamos que dejar ir en este tiempo para salvar a nuestro mundo, para no continuar destruyéndolo con tanto consumo.

También para mí una lección de que para vivir en plenitud un proyecto de vida desde la llamada del Padre, necesitamos estar dispuestos a renunciar a realidades en sí positivas, pero que en una situación dada, se nos pueden volver imposibles de mantener ó compatibilizar con ese proyecto.

Por eso se me hace difícil y doloroso constatar cuánto nos cuesta cambiar hábitos - y me incluyo - cuando nuestro mundo tanto lo necesita para poder sobrevivir como fuente y posibilidad de vida, especialmente para los pueblos más humildes y los lugares más empobrecidos.

 

Autor: Juan Luis Murua